Ή μήπως ακόμα υπάρχει ελπίδα;
Όταν θυσιάζεται ένας για τους πολλούς αυτό λέγεται θυσία.Όταν θυσιάζονται οι πολλοί για τους λίγους αυτό λέγεται βλακεία.
Είναι το βέβαιο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας
διαβρωτικής καταναλωτικής διαδικασίας.
Είναι η αποθέωση του εγωτισμού,
η αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής,
ο ορισμός ή η οντολογία της διαφθοράς.
Και βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή.
Μόλις τώρα οσφραινόμαστε τις αναθυμιάσεις της εξαχρείωσης.
Μιας εξαχρείωσης τόσο μεγάλης,
που οι πολίτες ναρκωμένοι,
ή εγκλωβισμένοι σ’ ένα αόρατο μηχανισμό ποδηγέτησης,
δεν τολμούν να ελέγξουν αποτελεσματικά
τα κακουργήματα της εξουσίας.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε αυτούς
που τάχα διαλέξαμε να μας υπηρετούν,
αυτούς που μας βύθισαν πιο βαθειά στο βούρκο,
αυτούς που μας μιλούσαν για φως στο βάθος του τούνελ,
και το φως αυτό είναι φωτιές κολάσεως.
Ένας λαός που δεν μπορεί να βάλλει στη θέση τους
500 με 1000 εκμεταλλευτές του, δεν έχει κανένα μέλλον.
«Πατριωτικό καθήκον» η απομόνωση των ηγετών–εκμεταλλευτών.
Αλλιώς έχει υπογράψει μόνος την καταδίκη του,
την πιο ντροπιαστική:
Να υπηρετεί τους προδότες του
και τα μεγάλα αφεντικά τους.
Λεόντιος Διονυσίου
3 Μαρτίου 2010
ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ αδιέξοδα στη μωρία της ΕΞΥΠΝΑΔΑΣ μας;
«Πατριωτικό καθήκον η πάταξη της φοροδιαφυγής»(Γ. Παπανδρέου, ΦΕΒ 2010)
