ΚΑΤ'ΑΡΧΑΣ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ ΑΠ'ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΛΗΣΑΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Ασίζη Ιταλίας, 27 Οκτωβρίου 1986. Ένας αμερικανός ινδιάνος άναψε την πίπα, τράβηξε δύο τρεις συρμούς, φύσηξε τον καπνό ψηλά και κοίταξε προς τον ουρανό. Τα εγκαίνια για το πρώτο μεγάλο διαθρησκευτικό συνέδριο είχαν ήδη γίνει. Για πρώτη φορά στην ιστορία των θρησκειών, αντιπρόσωποι από όλες σχεδόν τις θρησκείες, συγκεντρώθηκαν για κοινή προσευχή. Μέχρι τότε, ουδέποτε ένας Πάπας, ένας Δαλάι Λάμα, ένας Ραβίνος, ένας Μουλάς, ορθόδοξοι, προτεστάντες, παπικοί, βουδιστές, ινδουιστές, σιντοϊστές, πυρολάτρες, μάγοι και χριστιανοί όλων των δογμάτων, δεν συναντήθηκαν ποτέ για κοινή προσευχή.
Όλοι αυτοί, συμπροσευχήθηκαν στο διάβολο για δύο ώρες, υπό την ηγεσία του Πάπα. Ήταν τέτοια η διαστροφή, που κατά τη διάρκεια της συμπροσευχής, οι βουδιστές τοποθέτησαν είδωλο του Βούδα στην Αγία Τράπεζα.
Σ’ αυτή τη γιορτή της ασέβειας, τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο, εκπροσώπησε ο μητροπολίτης Θυατείρων Μεθόδιος. Παρόντες ήταν και άλλοι ορθόδοξοι επίσκοποι, όπως Ρώσοι, Σέρβοι, κλπ. Για να δικαιολογήσουν την αντίχριστη συμπροσευχή τους, προφασίστηκαν ότι ενδιαφέρονται για την παγκόσμια ειρήνη και τον τερματισμό των πολέμων. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο, ο διεθνής σιωνισμός προετοιμάζει το έδαφος για την έλευση του αντιχρίστου, ο οποίος θα εφαρμόσει ένα παγκόσμιο πρόγραμμα ειρήνης, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Μετά την πανθρησκειακή κωμωδία της Ασίζης, η οποία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής των αρχών του θρησκευτικού Οικουμενισμού και ευρύτερα του σιωνιστικού σχεδίου συνένωσης των θρησκειών, ο ηγέτης αυτού του συνεδρίου, Πάπας, μετέβη στην Αμερική για να χριστεί και επίσημα αρχιμάγος, από τον αρχιερέα του λεγόμενου λευκού αδελφάτου.
Ο θρησκευτικός Οικουμενισμός είναι η νέα θρησκεία των ημερών μας. Αποσκοπεί στη συνένωση όλων των θρησκειών σε μία αιρετική Πανθρησκεία. Δέχεται στις αγκάλες του, πιστούς όλων των θρησκειών, καθώς βασική του αρχή είναι, ότι όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου θεού. Απώτερος σκοπός του, είναι η αντικατάσταση της λατρείας του Ενός Θεού, με την λατρεία του αναμενόμενου «μεσσία» αντιχρίστου.
Λίγο καιρό μετά το δαιμονολατρικό συνέδριο, η οργή του Θεού ξεσπά στο βεβηλωμένο ναό της Μαρίας των Αγγέλων της Ασίζης.
Το 1948, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, ο σιωνιστικός Οικουμενισμός παίρνει σάρκα και οστά. Ιδρύεται το Παγκόσμιο Συμβουλίο των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), στο οποίο συμπεριλαμβάνονται πάσης φύσεως αιρετικές θρησκευτικές ομάδες, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «εκκλησίες» του Χριστού. Την ίδια χρονιά γίνεται το πρώτο συνέδριο του Π.Σ.Ε., με συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Αμερικής και του πατριαρχείου Κων/πολης. Αντιπρόσωποι των πατριαρχείων Αλεξανδρείας, Αντιόχειας, Ρωσίας, Σερβίας και Ρουμανίας, αρνούνται να συμμετάσχουν, καταδικάζοντας το συνέδριο ως αιρετικό.
Το 1952 ο μασόνος οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας, βγάζει εγκύκλιο με την οποία προσκαλεί όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες, να συμμετάσχουν στο Π.Σ.Ε. ως ισότιμα μέλη. Ισότιμα μέλη, με όλους τους αβάπτιστους που απορρίπτουν την Αγία Τριάδα και την υπερφυσική γέννηση του Ιησού.
Ο πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας της Ρώμης, τρελά αγαπημένοι, βαδίζουν χέρι χέρι στην πορεία προς τον οικουμενισμό των θρησκειών.
Σήμερα πάνω από 60.000 θρησκευτικές κοινότητες από όλο τον κόσμο, είναι εγγεγραμμένες στο Π.Σ.Ε ως μέλη «εκκλησίες». Κάποιες από αυτές αποποιούνται τον όρο εκκλησία, όπως για παράδειγμα, οι αδελφοί εν Νικαράγουα, που αριθμούν 40.000 μέλη. Σύμφωνα με τον αρχιμασόνο Αθηναγόρα, η Ορθοδοξία είναι ισότιμο μέλος με τους «Αδελφούς εν Νικαράγουα» και τους ινδιάνους του Αμαζονίου.
Ποιος θα φανταζόταν ότι στα τέλη του 20ου αιώνα, στα πλαίσια του Π.Σ.Ε., θρησκευτικοί εκπρόσωποι της Νιγηρίας, της Δυτικής Γερμανίας, της ρθοδόξου αρχιεπισκοπής Β. και Ν. Αμερικής, της Αγγλίας, της Ινδίας και των αμερικανών προτεσταντών, θα αποτελούσαν μια αγαπημένη οικογένεια; Ποιος να είναι άραγε, ο κοινός πατέρας αυτής της οικογένειας;
Για το Π.Σ.Ε. δεν υπάρχουν ούτε πατρίδες, ούτε θρησκείες, ούτε σύνορα. Όλοι έχουν θέση στην προετοιμασία που γίνεται για την έλευση του αντιχρίστου, ο οποίος απλά θα επικαθίσει όλων των θρησκειών και του Οικουμενισμού, εφαρμόζοντας ένα παγκόσμιο πρόγραμμα ειρήνης.
Το 1948 λοιπόν, ιδρύεται στο Άμστερνταμ το Π.Σ.Ε.. Το πρώτο όμως πλήγμα κατά της ορθοδοξίας, έρχεται πολύ νωρίτερα. Τη χρονιά του 1923, ο επίσης μασόνος πατριάρχης Κων/πολης Μεταξάκης, καταργεί το ελληνικό πάτριο εορτολόγιο και ημερολόγιο (Ιουλιανό) και αποφασίζει τελείως αυθαίρετα να ακολουθήσει το νέο παπικό (Γρηγοριανό).
Ο όρος παλαιό ημερολόγιο, ή παλαιοημερολογήτης, είναι ένας όρος λανθασμένος, καθώς η λέξη παλαιό, υποδηλώνει κάτι ξεπερασμένο, που αντικαθίσταται από κάτι νέο. Ο σωστότερος όρος, είναι ελληνικό ημερολόγιο. Πρώτον, διότι αυτό ακολούθησαν επί δύο σχεδόν χιλιετίες οι Έλληνες Πατέρες της Ορθοδοξίας και δεύτερον, διότι θεσπίστηκε το 45 π.Χ. από τον έλληνα αστρονόμο Σωσιγένη, για να καθιερωθεί παγκοσμίως επί Ιουλίου Καίσαρος.
Τέσσερις περίπου αιώνες αργότερα, κατά τη διάρκεια της Α΄ Οικουμενικής συνόδου, θεσπίζεται το πάτριο εορτολόγιο με τη συμμετοχή 318 Πατέρων της Ορθοδοξίας. Έκτοτε και μέχρι το 1583 μ.Χ., οι ορθόδοξοι και καθολικοί ακολουθούν το ελληνικό ημερολόγιο και το πάτριο εορτολόγιο. Τη χρονιά όμως του 1583 μ.Χ., ο δοξομανής Πάπας της Ρώμης Γρηγόριος ΙΓ΄ καταργεί αυθαίρετα το ελληνικό ημερολόγιο και εορτολόγιο, για λόγους δήθεν αστρονομικής ακρίβειας. Έκτοτε η δυτική εκκλησία ακολουθεί το νέο γρηγοριανό ημερολόγιο, καθώς ο Πάπας έδωσε σ’ αυτό το όνομά του.
Η ενέργεια αυτή, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το χάσμα μεταξύ ανατολικής και δυτικής εκκλησίας που έγινε το 1054 μ.Χ., λόγω της θέσπισης του αλάθητου του Πάπα και του δόγματος του Filogue. (Σύμφωνα με το σύμβολο της πίστεως, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο εκ του Πατρός και αποστέλλεται - πέμπεται - διά του Υιού. «Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον». Το δόγμα του Filogue υποστηρίζει, ότι το Άγιο Πνεύμα έχει δύο πηγές: ότι εκπορεύεται δηλαδή, και εκ του Υιού. Σύμφωνα με το παπικό αυτό δόγμα, το Άγιο Πνεύμα χάνει την υποστατική του ισότητα προς τον Πατέρα και τον Υιόν. Γίνεται μία δύναμη του Ιησού, η οποία τίθεται στη διαχείριση του «εκπροσώπου» του Χριστού στη γη, του «αλάθητου» Πάπα).
Οι πανορθόδοξες σύνοδοι των επομένων ετών, καταδίκασαν και αναθεμάτισαν την απόφαση του Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄. Έκτοτε οι δυτικοί χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, προς επιβολή της καινοτομίας τους στην ορθοδοξία. Η πίστη όμως των ορθοδόξων στις πατερικές τους παραδόσεις, ειδικά στα χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν η ασπίδα τους στο βίαιο προσηλυτισμό των παπικών.
Ό,τι όμως δεν κατάφερε η δυτική επιβολή, το κατάφερε για άλλη μια φορά η προδοσία. Το 1923, ο μασόνος Πατριάρχης Κων/πολης Μελέτιος Μεταξάκης, υποκύπτει στις πιέσεις του Πάπα και της μασονίας και ύστερα από μία ψευτοσύνοδο με έξι μόνο αρχιερείς, παραδίδει την Ορθοδοξία στο παπικό ημερολόγιο και εορτολόγιο.
Ο ορθόδοξος κλήρος ύστερα από την αποτρόπαια προδοσία, τον απομακρύνει από το θρόνο. Μεταβαίνει στην Αθήνα και ύστερα από μερικούς μήνες εξωθεί τον ομοϊδεάτη του μασόνο (τον οποίο είχε χειροτονήσει λίγους μήνες πριν) αρχιεπίσκοπο Αθηνών Παπαδόπουλο, να εκτραπεί και αυτός στην προδοσία.
Μελέτιος Μεταξάκης. Ο βασικός υπαίτιος για την αλλαγή από το ελληνικό ημερολόγιο στο παπικό, ποζάρει μετά των ιερέων του με πολιτική περιβολή. Δεν ήταν σε θέση να τιμήσει τα ράσα που φοράει δεξιά. Όποτε τα φορούσε.
...συνεχίζεται
29 Μαρτίου 2011
Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ...ΜΙΑ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ (1/4)
