Σύμφωνα με την επιστολή, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, «έπεισε» το Μακάριο για τη μη αναστρέψιμη αναγκαιότητα της διζωνικής ομοσπονδίας και τον ανάγκασε να υπογράψει ένα πρωτόκολλο ότι δεν θα αντιδράσει σ’ αυτήν.Ο Μακάριος φέρεται να υπέγραψε το πρωτόκολλο στο Ελσίνκι, σε συνάντηση που είχε με τον Καραμανλή στο ιδιωτικό του αεροπλάνο. Ο τότε Βρετανός Ύπατος Αρμοστής επικαλείται εμπιστευτικές πληροφορίες, που του είχε δώσει ο τότε επικεφαλής του επιτελείου του Γλαύκου Κληρίδη, Λέανδρος Ζαχαριάδης.Αποσπάσματα από την επιστολή παραθέτουμε πιο κάτω:
«Δι-ζωνική. Δέχθηκε πως οποιαδήποτε λύση πρέπει τώρα να είναι αναγκαστικά δι-ζωνική. Μια γνήσια πολυ-περιφερειακή λύση, υπό μορφήν τουρκικών καντονίων στο νότο, δεν ήταν δυνατή…
Όμως για λόγους διαπραγματεύσεων δεν μπορούσε να βγει ανοικτά και να δεχθεί δι-ζωνική ομοσπονδία, μέχρι να προχωρούσαν οι διαπραγματεύσεις σ’ ένα ικανοποιητικό πακέτο, όπως επέμενε, μετά από ιδιαίτερη πίεση από τον Καγκελάριο Σμιντ στο Χελσίνκι.Απ’ ό,τι μου είπε επίσης χθες, ο Λέανδρος Ζαχαριάδης, ο ”αρχηγός του Επιτελείου” του Κληρίδη (σε πλήρη εμπιστευτικότητα, παρακαλώ προστατεύσατε), αυτό ίσως είναι κάτι σαν συνομιλία με το πιστόλι στον κρόταφο: Μου είπε πως ο Καραμανλής πήρε το Μακάριο με το ιδιωτικό του αεροπλάνο στο Χελσίνκι, όπου τον έπεισε για τη μη ανατρέψιμη αναγκαιότητα της δι-ζωνικής ομοσπονδίας και τον έβαλε να υπογράψει ένα πρωτόκολλο ότι δεν θα εναντιωθεί σε μιαν αποδεκτή δι-ζωνική διευθέτηση. Έμαθα π.χ. και πάλιν από το Λέανδρο Ζαχαριάδη, ότι κατά τη διάρκεια της κρίσιμης πρόσφατης συνεδρίας του Εθνικού Συμβουλίου, όπου συζητήθηκε η πολιτική για τη Νέα Υόρκη, ο Μακάριος ζήτησε απ’ όλους τους παρόντες να αποφεύγουν τις δημόσιες επιθέσεις εναντίον της αρχής της δι-ζωνικής ομοσπονδίας». (Όλβερ, 22/8/75).
(Το συγκεκριμένο πρωτόκολλο που υπέγραψε ο Μακάριος, δεν έχει αποδεσμευθεί ακόμη από το Φόρεϊν Όφις).Στην ίδια επιστολή ο Ύπατος Αρμοστής κάνει αναφορά και ως προς την πτυχή που αφορούσε στη δημιουργία μιας «χαλαρής» κεντρικής κυβέρνησης.«Κεντρική Κυβέρνηση. Ο Μακάριος δεν υποχωρούσε στο θέμα αυτό και υπολόγιζε ότι θα προκαλούσε μεγάλες δυσκολίες. Δεν αποδεχόταν τις τουρκοκυπριακές απαιτήσεις για ενδοκοινοτική ισότητα σε όλα τα σημαντικά θέματα (δηλαδή την αρχή του 50-50) ούτε την πρότασή τους για εκ περιτροπής προεδρία. Αν αυτό είναι όπως έχει, ο Αρχιεπίσκοπος ξεκάθαρα δεν δέχεται την ιδέα μιας αδύνατης κεντρικής κυβέρνησης». (Όλβερ, 22/8/75). Οι αξιώσεις Ντενκτάς
ΣΤΙΣ 19 Δεκεμβρίου 1975 ο Ραούφ Ντενκτάς έστειλε, μέσω της τουρκικής πρεσβείας στο Λονδίνο, επιστολή προς τον Ρόι Χάτεσλι, του Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, υπογράφοντας σε σχετικό επιστολόχαρτο ως «Πρόεδρος της Ομόσπονδης χώρας της Κύπρου», στην οποία τόνιζε μεταξύ άλλων:
«…ότι επιτεύχθηκε συμφωνία στη Βιένη για μια διζωνική ομοσπονδία, με χαλαρή κεντρική κυβέρνηση και τη συμμετοχή αμφοτέρων των κοινοτήτων σ’ αυτήν, στη βάση της ισότητας».
Αφού επέκρινε αρκετά το Μακάριο, ο κ. Ντενκτάς κατέληξε λέγοντας πως, «αν ο Μακάριος θέλει ν’ αρχίσουν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, τότε:
1) Πρέπει να βγεί με δημόσια δήλωση ότι δέχεται συμφωνία στη βάση μιας διζωνικής ομοσπονδίας και να κλείσει το θέμα της Ένωσης,
2) πρέπει να σταματήσει να τους αποκλείει από το να ακούγονται σε όλα τα διεθνή ‘φόρα’, στα οποία απευθύνεται η ελληνοκυπριακή διοίκηση, και
3) πρέπει να δεχθεί τη δημιουργία μιας ad hoc επιτροπής στην Κύπρο, που να μεταχειρίζεται την τουρκοκυπριακή κοινότητα και τους πολίτες της ως ίσους και να σταματήσει η κοινότητα να βρίσκεται δίχως στάτους…».
Οι Βρετανοί «επενδύουν» στον Κληρίδη για την 3η Βιένη
ΚΑΘΩΣ ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος θα περνούσε από το Λονδίνο (τέλος Απριλίου 1975) και θα τον συναντούσε στο αεροδρόμιο ο Μόνιμος υφυπουργός Εξωτερικών, οι σκέψεις των Βρετανών επικεντρώνονταν στη συνάντηση της Βιένης, που θα ακολουθούσε μεταξύ Κληρίδη και Ντενκτάς.
Δύο πράγματα τούς απασχολούσαν τότε:
- Πρώτο, πώς να επηρεάσουν το Μακάριο ή να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιπροσώπευε η πολιτική του (κατά το Φόρείν Όφις) ενόψει της συνάντησης της Βιένης και
- Δεύτερο, η πρόσφατη, τότε, απειλή Κληρίδη για παραίτηση.
Ο Ύπ. Αρμοστής της Βρετανίας στη Λευκωσία εκτιμούσε ότι ο Μακάριος θα μετεκινείτο από τη θέση του, μόνο αν οι Τούρκοι προέβαιναν σε κάποια σημαντική υποχώρηση. Το Φόρεϊν Όφις ήταν σαφέστατα προαποφασισμένο: Οι Τούρκοι δεν επρόκειτο να κάνουν την παραμικρή υποχώρηση εξαιτίας της παρουσίας του Μακαρίου. Ο Ύπ. Αρμοστής εισηγήθηκε στο Λονδίνο να προσεγγίσει την Άγκυρα, με στόχο να την πείσει για κάποιες υποχωρήσεις. Η εισήγησή του κρίθηκε, όμως, απαράδεκτη από το Λονδίνο, καθώς κάτι τέτοιο θα τους εξέθετε και θα αύξανε τους κινδύνους για τις βρετανικές Βάσεις.
Προτεραιότητα τής τότε βρετανικής κυβέρνησης ήταν να «επενδύσει» στο Γλαύκο Κληρίδη, τον οποίο ήθελε να αγνοήσει τις εντολές που είχε από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και να προβεί σε παραχωρήσεις προς την Τουρκία κατά τη συνάντηση της 3ης Βιένης.
Αξιωματούχος του Φόρεϊν Όφις ανέφερε συγκεκριμένα:
«Με ενδιαφέρει περισσότερο, στη σημερινή φάση, η πιθανότητα να πείσουμε τον Κληρίδη να πάρει το θάρρος και στα δύο του χέρια και να διαπραγματευθεί στη Βιένη, πέρα από την εντολή που έχει. Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο έχουν συζητηθεί με τον Σερ Όλβερ (Ύπ. Αρμοστή της Βρετανίας στη Λευκωσία), ο οποίος δεν πιστεύει ότι υπάρχουν μεγάλες προοπτικές. Όμως, ο Κληρίδης είναι σίγουρα τελειωμένος πολιτικά αν υπάρξει ακόμα ένα φιάσκο στην Βιένη, επομένως μπορεί να πεισθεί να κάνει μια προσπάθεια. Αυτή είναι η ευκαιρία για τον Βάλντχαϊμ? όμως, βεβαίως, δεν είναι Κίσινγκερ…».
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΛΗΡΙΔΗ – ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ
«Παζαρέματα» για την ομοσπονδία
ΜΕΤΑ την ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ην. Εθνών στις 16 Ιουνίου 1975, ο Γλαύκος Κληρίδης έγινε δεκτός από τον Χένρι Κίσινγκερ. Σύμφωνα με τα βρετανικά έγγραφα:
«Ο Κίσινγκερ έθεσε στον Κληρίδη τη γνωστή θέση ότι, για να βρεθεί λύση, η κυπριακή κυβέρνηση πρέπει να ξεκαθαρίσει την περιοχή που θα ήταν έτοιμη να παραχωρήσει στους Τουρκοκύπριους, σε μια ικανοποιητική συμφωνία στη βάση μιας διζωνικής ομοσπονδίας, και πως η περιοχή πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 18% και 40%. Ο Κληρίδης είπε στον Δρα Κίσινγκερ ότι συμφωνούσε απόλυτα με την προσέγγιση αυτή. Περαιτέρω συμφωνούσε ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να επιμένει στο 18%. Επομένως, η περιοχή πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 20 και 30%, κατά την άποψή του…».
Το Φόρεϊν Όφις συμφωνούσε με τον Δρα Κίσινγκερ (εξάλλου ήταν ο Τζέιμς Κάλαχαν που επέβαλε τη διζωνική στον Κίσινγκερ, ο οποίος αρχικά υποστήριζε λύση καντονίων – υπάρχει σχετική διχογνωμική αλληλογραφία περί τούτου το Φθινόπωρο του 1974) και πίστευε ότι ήταν ξεκάθαρο πως οι Τούρκοι έπρεπε να αποχωρήσουν από το Βαρώσι και την περιοχή της Μόρφου και από την περιοχή νότια του δρόμου Λευκωσίας – Αμμοχώστου. Με αυτή την αποχώρηση, η υπό τουρκική κατοχή περιοχή θα μειωνόταν κάτω από το 30%.
Ήταν ξεκάθαρο για το Φόρεϊν Όφις ότι μόνο μια διζωνική ομοσπονδία ήταν δυνατή και πως οι Τούρκοι θα επέμεναν όμως και στην αποχώρηση του Αρχιεπισκόπου από την κυβέρνηση. Αν γινόντουσαν αυτά τα δύο, το Φ.Ο. πίστευε ότι μπορούσε να επιτευχθεί λύση, νοουμένου ότι ο κ. Έρμπακαν δεν θα ήταν πλέον στην τουρκική κυβέρνηση.
Τουρκικό βέτο
Όσο αφορά στις εξουσίες και τη μορφή της κεντρικής κυβέρνησης, ο κ. Γκούντισον του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις και χειριστής του Κυπριακού, σημείωνε, στις 20 Ιουνίου 1975, ότι ήταν σίγουρο πως οι Τουρκοκύπριοι θα απαιτούσαν βέτο σ’ όλες τις δραστηριότητες της κεντρικής κυβέρνησης. «Αν αυτά γίνουν αποδεκτά», έγραφε, «εξάλλου έγιναν δεκτά το 1960, και αν ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι πλέον πρόεδρος, τότε δεν νομίζω ο κ. Ντενκτάς να επιμένει στην εκ περιτροπής προεδρία. Βέβαια, αυτή είναι προσωπική άποψη … ο Ύπ. Αρμοστής (Όλβερ) μού είπε ότι τέτοια συμφωνία θα γινόταν δεκτή από την Αθήνα και τους Ελληνοκύπριους και πίστευε ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν όντως πρόθυμος να αποχωρήσει από την κυβέρνηση της Κύπρου… Ο Υπ. Αρμοστής μού μίλησε δίχως δισταγμό και με εξέπληξε η ετοιμότητά του να δεχθεί την ιδέα μιας λύσης, που θα συνεπάγετο τον αφανισμό του Αρχιεπισκόπου, καθώς και η εμμονή του ότι τέτοια λύση θα γινόταν αποδεκτή από τους Ελληνοκύπριους…». Λόρδος ΧάνεϊΝεκρά κείμενα τα ψηφίσματα! Δεν σταματά να σοκάρει με τις τοποθετήσεις του ο πρώην ειδικός αντιπρόσωπος της Βρετανίας για το Κυπριακό, παλιός μας γνώριμος Λόρδος Χάνεϊ. Όπως υποστήριξε, οι Ελληνοκύπριοι λόγω της στρατιωτικής τους αδυναμίας σε σύγκριση με την Τουρκία, κάνουν λάθος να επιλέγουν τα ψηφίσματα, παρά τις διαπραγματεύσεις. Μιλώντας στη διάρκεια διάλεξης την περασμένη Τρίτη στο Λονδίνο υπό τον τίτλο «The Erskine Childers lecture on the United Nations» και ερωτηθείς για την αδυναμία εφαρμογής των ψηφισμάτων, όπως στην περίπτωση της Κύπρου, έριξε τη βόμβα ότι πολλά από τα ψηφίσματα παραμένουν νεκρά κείμενα!Προχώρησε όμως και ένα βήμα πιο πέρα και τάχθηκε εναντίον της διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, υποστηρίζοντας αντΆ αυτού την εξεύρεση συμφωνίας μεταξύ των «δύο κυβερνώντων σωμάτων» στον «βορρά» και στο «νότο». Εξάλλου, υπενθύμισε ότι οι Ε/Κ απέρριψαν το σχέδιο Ανάν και εξέφρασε ικανοποίηση για το γεγονός ότι εξέλεξαν ως Πρόεδρο κάποιον που θα συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις. Κωδικός άρθρου: 819450ΠΟΛΙΤΗΣ – 11/09/2008, Σελίδα: 4 ΘέσηΟ… Μακάριος Χριστόφιας!02/08/2011 | Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ήταν ο θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης του κυπριακού Ελληνισμού κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Παρέλαβε ολόκληρη Κύπρο και από την Αυτοδιάθεση-Ένωση την οδήγησε, διά των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, στην κολοβή ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία. Το 1963, διά των 13 σημείων αναθεώρησης του Συντάγματος, συνέβαλε στην πρόκληση του πραξικοπήματος των Τ/κ. Μετά το πραξικόπημα του 1974 και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή, η Κύπρος έμεινε η μισή.Ο Μακάριος συμφώνησε με τον κατοχικό Ντενκτάς μια Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου για λύση δικοινοτικής ομοσπονδίας. Αυτός ήταν ο λεγόμενος «οδυνηρός ιστορικός συμβιβασμός», όπως βαφτίστηκε από τους επιγόνους του. Έκτοτε, η πολιτική ηγεσία και δη ο σημερινός Πρόεδρος ανήγαγαν τη συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς σε παντιέρα μιας αδιέξοδης, επικίνδυνης και ολέθριας για το παρόν και κυρίως το μέλλον του τόπου, πολιτικής.Προχθές τελέστηκε στο Θρονί το ετήσιο μνημόσυνο του Μακαρίου. Ο Κυβ. Εκπρόσωπος, κατ’ εντολήν, έκρινε σκόπιμο να καπηλευθεί τον Μακάριο και την πολιτική του. Παραλλήλισε την πολιτική που ακολουθεί ο Πρόεδρος Χριστόφιας με εκείνην του Μακαρίου. Και επιδόθηκε σε ύμνους για τις «αρχές, την ευελιξία και το ρεαλισμό στις διεκδικήσεις» του Μακαρίου. Κατέβαλε, επίσης, εμφανέστατη προσπάθεια να εμφανίσει τον Δ. Χριστόφια ως τον κατ’ εξοχήν συνεχιστή των πολιτικών υποθηκών του Μακαρίου. Ισχυρίστηκε ότι η πολιτική Χριστόφια στο Κυπριακό «θωρακίζει την αξιοπιστία της ε/κ πλευράς και πείθει για την ειλικρινή θέλησή της για λύση επειδή στηρίζεται σε αυτά που κληροδότησε ο πρώτος Πρόεδρος, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος».Είναι να οργίζεται κάθε εχέφρων πολίτης με την αλαζονικά αφόρητη καπηλεία του Μακαρίου και της πολιτικής του. Πρώτα απ’ όλα, το ΑΚΕΛ και ο Πρόεδρος Χριστόφιας όφειλαν να είχαν, έστω και με καθυστέρηση 52 χρόνων, την τόλμη να αναμέλψουν ένα εκ βαθέων, ειλικρινές mea culpa για τις ασύλληπτες και πρωτοφανείς ύβρεις, που είχαν διατυπώσει κατά του Μακαρίου, στις εκλογές του 1959. Οι τότε υβριστές του δεν νομιμοποιούνται σήμερα να διεκδικούν δάφνες συνέχισης της πολιτικής του. Ύστερα, ο Μακάριος, ελάχιστα προ του θανάτου του είχε συνειδητοποιήσει το μέγα λάθος που διέπραξε να συμφωνήσει με τον Ντενκτάς για δικοινοτική ομοσπονδία. Ο δήθεν ιστορικός συμβιβασμός του ήταν η οδυνηρότερη ήττα του κυπριακού Ελληνισμού. Αυτό τον οδήγησε στον τάφο.Αυτό το ολέθριο λάθος του Μακαρίου ο Δ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ ανήγαγαν, συνεργούντων και υποβοηθούντων των Βρετανών και των Τούρκων, σε βολικό άλλοθι στην προσπάθεια αναζήτησης λύσης του Κυπριακού. Μα, δεν ήταν ο Δ. Χριστόφιας που διασάλπισε ότι ήρθε για να διορθώσει τα λάθη των προκατόχων του; Τα έκανε χείριστα! Η δικοινοτική ομοσπονδία, τουρκικής έμπνευσης και βρετανικής κοπής, ήταν ολέθρια παραχώρηση στους Τούρκους και όχι απλώς οδυνηρός συμβιβασμός. Ο Μακάριος το κατάλαβε. Ο Χριστόφιας δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Γι’ αυτό δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ… Μακάριος. Δεν του το επιτρέπει ούτε η πολιτική καπηλεία ούτε το ετερόφωτόν του ούτε το ανάστημά του.http://antistasi.org/?p=19459 |
