17 Νοεμβρίου 2011

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟ (ΨΕΥΔΟΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟ)

ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ:


Η " δολοφονημένη" Ηλένια Ασημακοπούλου... ήταν στην πραγματικότητα το μοντέλο Νάνσυ Κριντλαντ από τη Νέα Ζηλανδία

 Έτσι την 14-11-73 εις το κτίριον της Νομικής συνεγκεντρώθησαν 400 φοιτηταί εν ω εντός του Πολυτεχνείου 500 περίπου. Αυτοί ενωθέντες, απετέλεσαν την πρώτην μαγιάν μιάς καλοσχεδιασμένης υποθέσεως, έτσι ώστε την 15-11-73 έξω του πολυτεχνείου ευρίσκοντο 5000 άτομα. Πρότασις εις τον Παπαδόπουλον να διαλυθούν αμέσως, διότι υπήρχον πληροφορίαι ότι η όλη εκδήλωσις θα χρησιμοποιηθή σαν μοχλός ανατροπής του απερρίφθη: “Αυτά ξεχάστε τα. Εισήλθαμε εις την... ομαλότητα!!!”. Στις 1-11-73 το πλήθος ενισχυθέν από πάσης φύσεως στοιχεία, έφθασεν τας 10.000. Τα επικρατούντα στοιχεία και συνθήματα ήσαν σαφώς αναρχικά – κομμουνιστικά. Η ΚΥΠ διαθέτει ωσαύτως ανέκδοτες πληροφορίες για ελευθέρους σκοπευτές που έβαλον κατά του πλήθους, προς δημιουργίαν επί τούτου νεκρών. Οι σκοπευταί αυτοί ήσαν ανατροπείς (Ίδε σχετική ομιλία).

 Η αστυνομία αδυνατούσα να δώση λύσιν εζήτησεν διά του υπ’ αριθ. Ε 54256 Φ 002.5/16-11-73 την βοήθειαν του στρατού. Στις 01.15 ώραν της 17-11-73 αφίχθησαν τα τεθωρακισμένα και στις 02.00 δυνάμεις αλεξιπτωτιστών, οι οποίοι ουδεμίαν έτρεφον εκτίμησιν προς το αναρχικόν φοιτηταριόν που περιφρονητικώς απεκάλουν “χαραμοφάηδες” και “αλήτες”. Στις 03.00 περίπου το άρμα μάχης έρριπτεν την πόρταν και οι καταδρομείς εισήρχοντο εν ω οι έγκλειστοι εξήρχοντο ηρέμως και άνευ χρήσεως βίας.
Συνελήφθησαν 866 άτομα (716 άνδρες – 150 γυναίκες). Εξ’ αυτών 49 φοιτηταί πολυτεχνείου, 268 διαφόρων σχολών, μαθηταί 54 και... εργα΄ται 475! Το σύνολον των εγκλείστων υπελογίσθη σε 1500-2000 άτομα περίπου. Η επιχείρησις έληξεν εις τα 04.00. Τα επεισόδια όμως, βίαια, συνεχίσθησαν μέχρι τις 19-11-73.
-    Απολογισμός: Νεκροί 12 (ουδείς εντός ή εγγύς του Πολυτεχνείου).

-    Τραυματίαι: αστυνομικοί 61, ιδιώται 366 Συλληφθέντες συνολικώς: 2060.
Με την έλευσιν της Ν.Δ. στην κυβέρνησιν ήρχισεν η πλέον σχιζοφρενική και παρανοϊκή ιστορία που ποτέ αυτός ο τόπος εγνώρισεν. Η Βουλή των Ελλήνων κατά σοβαρήν παράβασιν του κανονισμού της το, 1978, σύσσωμη κατέθεσεν στέφανον και ο πρόεδρος της εκήρυξεν επιτοπίως την λύσιν της συνεδριάσεως. Συγχρόνως, ψεύδη πρόστυχα εγράφοντο στα βιβλία των μαθητών δια την περίοδον εκείνην. Και επειδή η έκθεσης πεπραγμένων περί Πολυτεχνείου εθεωρήθη ψευδής, η Ν.Δ. εκινήθη προς ιδικήν της έρευνα. Έτσι, ο εισαγγελεύς Τσεβάς με το υπ. αριθ. 677/1975 βούλευμα και την υπ. αριθ. 723/1975 απόφασην του πενταμελούς εφετείου προκύπτει ότι: Εφονεύθησαν 23 άτομα (2 αγνώστου ταυτότητος (!). Εξ’ αυτών, οι 13 από αδέσποτες σφαίρες, 5 κατά τις επιθέσεις στα υπουργεία και δημ. κτίρια, 2 από καπνογόνα, 2 από κτυπήματα, 1 από εξοστρακισθείσα σφαίρα και άπαντες έξω και μακρυά του πολυτεχνείου και σε συνοικίες της πρωτευούσης.
            Κατά το ΠΑΣΟΚ, ο επαναφερθείς αστυνομικός διευθυντής Σαμπάνης και κατόπιν διαταγής του υπ. Σκουλαρίκη διά έρευναν κατέληξεν σε 12 (!) μόνον νεκρούς. Έπτά από σφαίρες σε διάφορα μέρη των Αθηνών και εκτός Πολυτεχνείου και οι υπόλοιποι 5 σε επιθέσεις εναντίον υπουργείων και οργανισμών. Η έκθεσίς του υπεβλήθη στις 8.2.1982. Συγχρόνως ο φαιδρός Γ.Α. Μαγκάκης εξήγγειλεν ότι το τεχνικόν επιμελητήριον απομένει  “τιμητικάς συντάξεις” στους “σφαγιασθέντας φοιτητάς του Πολυτεχνίου”. Ουδείς όμως προσήλθεν για να... συνταξιοδοτηθή. Ο Ιωάννης Ροζάκος εδήλωσεν 200.000 δρχ. για όποια απόδειξη θανάτου εντός του Πολυτεχνείου ο δε εκ Τορόντο Κ. Χριστόπουλος 5000 δολ. δια τον ίδιον λόγον. Όμως μέχρι τώρα ουδείς ενεφανίσθη! Έξ’ άλλου ο γελοίος Μπέης μιλώντας για ομαδικούς... τάφους απέμεινεν μόνος στην γελοιότητα και κακοήθειάν του, των “τάφων” μη ευρεθέντων.
            Έξ’ άλλου η “Πανσπουδαστική” όργανον του Κ.Κ.Ε. εδήλωκεν ότι το Πολυτεχνείον “ήταν έργον 350 πρακτόρων του Ρουφογάλη” (σ.σ. Αρχηγού της ΚΥΠ επί δικτατορίας).
            Από την άλλην, η Σύγκλητος, με την υπ’ αριθ. 33.437 απόφασιν της 11-10-1975 προς τον εισσαγγελέαν Τσεβάν, δηλώνει ότι ουδείς φοιτητής εφονεύθη εντός ή πέριξ του πολυτεχνείου κατά το τριήμερον και ο ίδιος ο πρύτανις το καταθέτει αυτό ως μάρτυς στις 20-1-1975 στο εφετείον, ούτε κανείς άλλος πολίτης εφονεύθη, βεβαιώνει αργότεραν (1982) στο εκδοθέν βιβλίον του “Η εξέγερση του Πολυτεχνείου”. Να μη αναφερθώ στο αισχρόν δημοσίευμα της ψεύτικης Ηλένιας (γνωστού μοντέλου εις Λονδίνον, νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, που εφέρετο ως δολοφονηθείσα, αγαπημένη κάποιου φοιτητού Γ. Ηλιοπούλου) και στα λεχθέντα υπό του Κ. Λαλιώτη (17-11-76 εφ “Αυγή”) ότι “οι μάζες δεν είχαν καμιά διάθεση για αγωνιστική κινητοποίηση”, εν ω ο Α. Παπανδρέου δήλωνε “ο αγώνας του Νοέμβρη δεν αποβλέπει στην αποκατάστασιν της δημοκταρίας· δεν είναι αντιχουντικός...”Παρ’ όλα   ταύτα στο προσκλητήριον... των νεκρών στις 17-11-1983 ανεφέρθησαν 58 ψεύτικα επώνυμα χωρίς ονόματα καί μεταξύ αυτών του δευτεροετούς ευέλπιδος Μεσαρχάκη, ο οποίος ηυτοκτόνησεν εις την σχολήν των Ευελπίδων εις χρόνον άσχετον.
            Όταν πιά το έξαλλον αυτόν καρναβάλι ήρχισεν να ξεφουσκώνη, 8 βουλεταί της Ν.Δ. στις 28-1-82  κατέθεσαν επερώτησιν στην Βουλή για το: “ποιοι οι νεκροί του Πολυτεχνείου”, έλαβον την απάντησιν από τον κ. Πέτσον (16-2-1982) “αυτούς που τιμούσατε και εσείς επί πέντε χρόνια”. Έτσι οι ηλίθιοι απεστομόθησαν... Το Πολυτεχνείον δεν έριξε την δικτατορίαν. Έφερεν άλλην ανοητωτέραν της πρώτης. Έστέρησεν την Ελλάδα από ένα νέον δημοκρατικόν βίον και το χειρώτερον, ήνοιξεν τα πύλας διά τον Αττίλαν 1 και 2. Όσοι φοιτηταί, καθηγηταί, πολιτικοί, πολίτες και Έλληνες πράκτορες συνέβαλλον στο αισχρόν αυτό δημιούργημα, θα πρέπη να ντρέπονται εκ βαθέων. Όσον για την ώρα της αλήθειας, θα αργήση ίσως αλλά όταν έλθη δεν θα αφήση κεφάλι για κεφάλι όρθιο. Αμήν.

            Τα ονόματα των νεκρών παραδεκτά από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Δικαστικάς αρχάς έχουν ως ακολούθως:
         1.         Engeland TURIL – Margate 22 ετών ΠλΑιγύπτου
         2.         Θεοδώρου Δ. 5½ ετών Ζωγράφου, Ανακρέοντος 2
         3.         KARAKAS BASR – ALEXANDER 43 ετών ΠλΑιγύπτου, Μύρωνιο
         4.         Καραμάνης Μ. 23 ετών Πλ. Αιγύπτου, Χίου 35
         5.         Κομνηνός Διομήδης 17 ετών Περιοχή Πολυτεχνείου
         6.         Μαρκούλης Νικόλαος 24 ετών Πλ. Βάθης, Χριστομάνου 67
         7.         Μπεκιάρη Β. 17 ετών Ν. Κόσμος, Μετογένους 8
         8.         Μακρυγιάννης Μ. 19 ετών Ιλίσια, Καρδεάδου
         9.         Σαμούρης Γ. 23 ετών Κουκάκι, Κουντουριώτου 7
       10.         Σπαρτίδης Αλ. 16 ετών Πλ. Βικτωρίας, Αγ. Λαύρας 80
       11.         Φαμέλος Β. 26 ετών Γ. Σεπτεμβρίου, Κάσου 1
       12.         Γεριτσίδης Γ. 48 ετών Ν. Λιόσια, Ελπίδος 29




Γράφει ο ΙΑΣΩΝ

Εικόνα

Τα στοιχεία:

1.
Η υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου της 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβάν, που επιβεβαιώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο
2.
Η μαρτυρία του πρυτάνεως του Ε.Μ.Π. Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του « Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.
3.
Μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος απεφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμη «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος ή μαυροφορεμένη μητέρα ανευρέθη ή έλαβε την ανωτέρω σύνταξιν, που παρέμεινε τελικώς αζήτητη.
4.
Στην μαρμάρινη πλάκα ( την οποίαν απεκάλυψεν ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία εναποτέθη πλησίον της μεγάλης ασώματης κεφάλας, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβυσμένη πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο » θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μάλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1942!! .
5.
6.
Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθησαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο επιβεβαιώθησαν από το υπ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από τα οποία προέκυψε ότι οι πολίτες που σκοτώθησαν κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς 23.
7.
Όμως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Δημόσιας τάξεως Γ. Σκουλαρίκη επαναφέρθη στην ενεργό υπηρεσία με τα εύσημα του αντιστασιακού και ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής ο Γ. Σαμπάνης . Η έρευνα του αστυνομικού διευθυντού Γ. Σαμπάνη κατέληξε στην διαπίστωση ότι κατά το τριήμερο έχασαν την ζωή τους συνολικώς δώδεκα.


Τα ψεύδη:


1.
Ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης εβεβαίωνε με μεγαλειώδη σοβαρότητα ότι οι νεκροί ήσαν τόσο πολλοί ώστε η χούντα τους έθαψε σε ομαδικούς τάφους με μπουλντόζες έξω από το νεκροταφείο του Ζωγράφου.
2.
Η «θλιβερή» ιστορία της Ηλένια. Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων «νεκρών» που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».


Το «δράμα» το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές, δε – η «Αυγή» – έγραψε, κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε» λέει:
«Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».
Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε όλες αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν από τα γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: «Τι απόγινε;».

Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής». Κατέληγε το άρθρο.
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της «δολοφονημένης» Ηλένιας – στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι – είχε ληφθή από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «ΜΠΡΕΚ» και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου «Βόγκ» (το σκίτσο της διαφημίσεως – είναι «παστέλ» – το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νικόλας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο).
Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο – από το όνομα του φαίνεται «γέννησε» την Ηλένια – ο οποίος καταδικάστηκε (άρον – άρον, στις 18 / 2 / 75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών….

Η πολιτική εκμετάλλευση.

Ισχυρίσθησαν οι επανακάμψαντες παλαιοί και νέοι πολιτικοί ότι χάρις σ’αυτά τα γεγονότα «επανήλθε η Δημοκρατία στην Ελλάδα». Ενώ την 25η Νοεμβρίου 1973, με αφορμή τα γεγονότα αυτά ουσιαστικώς διεκόπη το εγχείρημα επιστροφής στην Δημοκρατία, ανετράπη η τότε μεταβατική κυβέρνηση Μαρκεζίνη ( λόγω της αρνήσεως της, να επιτρέψει τον ελλιμενισμό του 6ου στόλου στην Ελευσίνα και την χρήση της αεροπορικής βάσεως στη Σούδα, κατά τον πόλεμο του Γιαμ Κιπούρ, τον Σεπτέμβριο του 1973.)
Και την εκτροπή συνέχισε το σκληρό δικτατορικό καθεστώς Δ. Ιωαννίδη. Το οποίο κατέρρευσε και παρέδωσε την εξουσία στους πολιτικούς μόνο με την τραγική εμπλοκή της Κύπρου στις 23 Ιουλίου του 1974, οκτώ μήνες περίπου μετά από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Ακόμη και η Πανσπουδαστική ( όργανο του ΚΚΕ εξωτερικού) στο φύλλο υπ αριθμόν 8 έγραφε ότι «το Πολυτεχνείο ήταν έργο 350 πρακτόρων του Ρουφογάλη» τότε αρχηγού της ΚΥΠ.
Ενώ το θείον βρέφος ( μεγαλούτσικο τότε) ο Λαλιώτης μέλος της συντονιστικής επιτροπής στην Αυγή της 17.11.1976 εδήλωνε ότι «Οι μάζες δεν είχαν καμιά διάθεση για αγωνιστική κινητοποίηση»

Η συντονιστική Επιτροπή

Η λεγόμενη συντονιστική επιτροπή με ανακοίνωση της 29ης Σεπτεμβρίου 1974, εβεβαίωνε ότι τα γεγονότα ήσαν «μερικώς αυθόρμητα. Η ανακοίνωση της πανσπουδαστικής για το Πολυτεχνείο«Το κίνημά μας είναι πολιτικό αλλά κομματικό. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλές τάσεις, αλλά καμιά από αυτές δεν ταυτίζεται με κανένα κόμμα»
Βεβαίως οι επικυρίαρχοι των γεγονότων του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικώς οι ίδιοι. Οι διάφοροι αριστεριστές που προκάλεσαν και προκαλούν τους εμπρησμούς τις καταστροφές τις λεηλασίες ακόμη τότε και τις επιθέσεις εναντίον του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και του κέντρου ΟΤΕ επί της Πατησιών.
Ενώ ταυτόχρονα διαιωνίζεται η «ευγενής» άμιλλα καπηλείας των γεγονότων του Πολυτεχνείου από όλα τα κόμματα μολονότι κανένα από αυτά ουσιαστικώς δεν υπήρξε πρωταγωνιστής.


Το πόρισμα του Γ. Σαμπάνη
Εικόνα


Έτσι:
Σε λίγες μέρες θα δούμε πάλι, δυστυχώς, οδοφράγματα, αυτοκίνητα να πυρπολούνται, περιουσίες να λεηλατούνται, σημαίες να βεβηλώνονται..Και την κορύφωση της πορείας έξω από κει που τελειώνουν όλες οι «σοβαρές» διαδηλωσεις στην Ελλάδα. Την Αμερικανική πρεσβεία.
Ταυτόχρονα, πολιτικούς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους να τιμούν την «εξέγερση του Πολυτεχνείου» που χάρις αυτής επανήλθε η «Δημοκρατία» ( του Ιωαννίδη) στην Ελλάδα, ενώ αρκετοί συμπολίτες μας θα σπεύσουν συν γυναιξί και τέκνοις, γονυκλινείς στην ασώματη κεφάλα του Σβορώνου συγχέοντες τους αναφερόμενους στην μαρμάρινη πλάκα ( φοιτητές που έπεσαν επί κατοχής) με τους ανύπαρκτους νεκρούς σπουδαστές στο Πολυτεχνείο.
Δια πολλοστή φόρα η αγνή, ειλικρινής, ανιδιοτελής και υπέρμετρος αγάπη που έχουν οι νέοι προς την ελευθερία παραμένει ανεξάντλητο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση.

Έκθεσης Εισαγγελέως Κυριαζή:

«..Ολόκληρον το κτιριακόν συγκρότημα πλην του τελευταίου προς την οδόν Τοσίτσα οικοδομήματος, καθώς και οι πέριξ αυτού χώροι, προαύλια και κλιμακοστάσια, παρουσιάζουν όψιν γενικής λεηλασίας και εκτεταμένων φθορών. Ιδία αι φθοραί παρουσιάζονται εις τους τοίχους εσωτερικώς και εξωτερικώς, αι επιφάνειαι των οποίων γέμουν συνθημάτων και εμβλημάτων.. Ενδεικτικώς τα αναγραφέντα συνθήματα, άτινα συνοδεύονται και με ρυπάνσεις δια διαφόρων χρωστικών ουσιών, έχουσιν ως ακολούθως: Λαοκρατία, Προλετάριε σήκω, Ζήτω το προλεταριάτο, Προλετάριοι της Ελλάδος ενωθήτε, ΚΚΕ, KNE, SS = US, σεξουαλική επανάσταση, κάτω η χούντα, θάνατος στον Παπαδόπουλο, παραιτήσου Παπαδόπουλε, θάνατος στο φασισμό, σπιούνοι φασίστες θα πεθάνετε, Χούντα στο απόσπασμα, έξω το NATO, ψωμί – παιδεία – ελευθερία, εργάτες, φοιτητές στον αγώνα, εργάτες – φοιτητές – αγρότες, όχι εκλογές, θάνατος στον ιμπεριαλισμό, ελευθερία – ισότητα – δικαιοσύνη, κάτω το κεφάλαιο και η γραφειοκρατία, ΕΣΑ = βασανιστές, έφτασε η ώρα σας καθάρματα, Έλληνες αντισταθήτε, Αμερικανοί σπίτια σας, απόψε πεθαίνει η Χούντα, επανάσταση λαέ, ζήτω ο ελληνικός απελευθερωτικός στρατός, ζήτω ο λαϊκός απελευθερωτικός στρατός, ζήτω η λαϊκή αντίσταση, κ.ά. … Επίσης ο εσωτερικός χώρος των προαυλίων, των κλιμακοστασίων γέμει τεμαχίων εκ κατεστραμμένων ξύλινων επίπλων, πάσης φύσεως απορριμμάτων και ιχνών εσβεσμένων πυρών.»

Απολογία του Γ.Παπαδοπούλου (Απόσπασμα σχετικό προς τα συνθήματα Ψωμί παιδεία ελευθερία)

«..Ως προς το ψωμί, την οικονομίαν, παραλάβαμεν το εθνικόν εισόδημα εις τα 565 δολλάρια, και παραδώσαμε την διαχείρισιν της εξουσίας όταν ανετράπημεν εις 1.100.
Παραλάβαμεν τον προϋπολογισμόν της χώρας εις το ύψος των 29 δισεκατομμυρίων και παραδώσαμεν την αρχήν, με τον προϋπολογισμόν της χώρας εις 109 δισεκατομμύρια.
Παραλάβαμεν το συναλλαγματικόν απόθεμα της χώρας εις τα 200 εκατομμύρια δολλάρια και το παραδώσαμεν εις τον ένα δισεκατομμύριον πεντήκοντα εκατομμύρια δολλάρια. ..
Παιδεία! Δύο δισεκατομμύρια τετρακόσια εκατομμύρια ήσαν αι δαπάναι του προϋπολογισμού υπέρ της παιδείας όταν αναλάβομεν την αρχήν. Και παραδώσαμεν κονδύλιον εγγεγραμμένον εις τον προϋπολογισμόν ύψους 15 δισεκατομμυρίων.
Εξακόσιες είκοσι επτά ήσαν αι θέσεις των λειτουργών της ανωτάτης παιδείας, διότι δεν θα αναφερθώ εις την γενικήν, και ανεπτύξαμεν τας καθηγητικάς έδρας εις τον αριθμόν των εννεακοσίων εβδομήκοντα περίπου.
Δύο χιλιάδες εξακόσιοι ήσαν οι προβλεπόμενοι βοηθοί Καθηγητών, ως βοηθητικόν εκπαιδευτικόν προσωπικόν εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, και όταν παραδώσαμεν την αρχήν αι νομοθετημέναι θέσεις ανήρχοντο εις έξι χιλιάδας επτακοσίας, εάν δεν με απατά η μνήμη, εξ αυτών δε είχε κατορθωθεί να συμπληρωθούν περί τας τέσσερεις χιλιάδας οκτακοσίας.
Εδιπλασιάσαμε τας δυναμένας να προσφερθώσι υπηρεσίας εκ μέρους των φοιτητικών λεσχών, εβελτιώσαμε το φοιτητικόν συσσίτιον. Εχορηγήσαμεν τα φοιτητικά δάνεια.
Εχορηγήσαμε δωρεάν τα συγγράματα προς τους φοιτητάς. Εν πάση δε περιπτώσει ολοκληρώσαμε την έννοιαν εις την πραγματικήν μορφήν της δωρεάν παιδείας εις τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα…»

Αντί Επιλόγου…:

Οπως γράφει ο αείμνηστος Θ. Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του “Η Μεγάλη Περιπέτεια” εκδόσεις Κάκτος, σελίς 298, “…Θα έλθη όμως κάποτε η ωρα που η υπόθεση “Πολυτεχνείο” θα μελετάται απο τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους και τους ψυχιάτρους ως μία από τας χαρακτηριστικωτέρας αποδείξεις της ηθικής και πνευματικής καταπτώσεως της εποχής μας…”

http://aioniaellinikipisti.



Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ... ΗΛΕΝΙΑΣ!!

Εικόνα

Για τα μάτια της μοντέλας έκλαψαν πολλά ματάκια, αλλά έκλαψε και ο εμπνευστής της απάτης με 8 μήνες φυλακή.

Πόσες όμως ακόμη Ηλένιες δεν έχουμε ανακαλύψει;


Με τα τόσα ψέματα που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν γύρω από το "Πολυτεχνείο", κοντεύει να χάσει την αίγλη της η Ηλένια Ασημακοπούλου, το "ωραιότερο" ψέμα της περιπτώσεως.
Η "θλιβερή" ιστορία της Ηλένιας -για όσους δεν την ξέρουν ή δεν την θυμούνται- έχει έτσι:
Την πρώτη επέτειο του "Πολυτεχνείου", το 1974. ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων "νεκρών" (σύγχρονων και παλαιότερων, μια και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κλπ) που γέμισαν το πολυπαθές κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο -που έμεινε στην "ιστορία" σαν της Ηλένιας το κάγκελο"- υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα:
"Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει.Το "δράμα" το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές δε - η "Αυγή"- έγραψε κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ και τον υπότιτλο: "Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη οπό σφαίρα. Τι απόγινε", λέει:Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα "Τι απόγινες". Ολότελα τυχαία χθες βρεθήκαμε δίπλα σε ένα αγόρι κι από εκεί ξεκινάει μια ακόμα τραγωδία όπως την αφηγείται το ίδιο:"Ήμασταν μαζί με την Ηλένια μέσα στο Πολυτεχνείο. Μετά την εισβολή, βγήκαμε δίπλα δίπλα οπό την έξοδο της Στουρνάρη. Ένας οπλισμένος τη σημάδεψε εν ψυχρώ και οι σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ακούμπησε πάνω μου βγάζοντας αίμα από το στόμα κι έπειτα έπεσε. Με συλλάμβανε και στην Ασφάλεια μου πήραν το πουλόβερ μου που ήταν κόκκινο από το αίμα της. Δεν τους μίλησα καθόλου για την Ηλένια, για να την προφυλάξω, αν ζούσε... Όταν με άφησαν, το Φλεβάρη του '74. πήγα στο Χαλάνδρι όπου έμενε με την οικογένεια της. Μα οι γονείς της με τον μικρότερο αδερφό της είχαν εξαφανιστεί και στο σπίτι έμεναν άγνωστοι. Όσο κι αν ρώτησα δεν ήξεραν τίποτα. Ούτε κι από το σχολείο της. το Κολέγιο Αγ. Παρασκευής, έβγαλα άκρη. Ίσως οι γονείς της φοβήθηκαν για το δεύτερο παιδί τους κι εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά δεν τα κατέθεσα στον κ. Τσεβά. γιατί φοβόμουν." Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου, ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν το γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: "Τι απόγινε:". Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής".
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της "δολοφονημένης" Ηλένιας -στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι- ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας "ΜΠΡΕΚ" και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου "Βογκ" (το σκίτσο της διαφημίσεως -είναι "παστέλ"- το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ. γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο). Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο -από το όνομα του φαίνεται "γέννησε" την Ηλένια-ο οποίος καταδικάστηκε (άρον- άρον στις 18/2/75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών. Πάντως, μπορεί να καταδικάστηκε και όλοι οι κουλτουριαραίοι να έριξαν σ' αυτόν όλες τις κατάρες του "απάνω κόσμου", αλλά εκείνος είχε κερδίσει: Το όνομα της Ηλένιας εκφωνήθηκε πρώτο στον πίνακα των νεκρών και σε αυτήν , κατατέθηκαν τα περισσότερα στεφάνια, με πρώτο και καλύτερο εκείνο της Ιωάννας Τσάτσου -συζύγου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας- η οποία μάλιστα, γονάτισε μπροστά, στο σκίτσο και δάκρυσε. Ο πανίσχυρος, δε. τότε Καραμανλής, ζήτησε φωτογραφία του σκίτσου.Η περίπτωση, όμως. έχει και ένα δίδαγμα. Και στο θέμα αυτό την "πλήρωσε" ένα απλό ανθρωπάκι, ενώ ολόκληρα χρόνια τώρα οι βιαστές της μνήμης του Έθνους -με τους ψιθύρους και τις "διαβεβαιώσεις" τους νια "εκατόμβες" κλπ- κλονίζουν την εμπιστοσύνη του Λαού στη Δικαιοσύνη και με τα ολέθρια ψέματα τους. αναμοχλεύουν πάθη και μίση. χωρίς να πάθουν τίποτα. Οι ίδιοι, μάλιστα, κάθε φορά "παράγοντες" με υποκρισία -αφού ξέρουν ποια είναι η αλήθεια!- μετέχουν στις παραπλανητικές τελετές, θεατρινίζουν και κάνουν το κάθε τι για "να τους πιάσει ο φακός" και να φιγουράρουν "θλιμμένοι προσκυνητές" στις εφημερίδες και την τηλεόραση. Και φτάσαμε σε σημείο να πάει "εν σώματι" η Βουλή, πριν από λίγα χρόνια, εκεί και να αφιερώσει ο αλήστου μνήμης Παπασπύρου τη συνεδρίαση "σε εκείνους που θυσίασαν ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΧΩΡΟ τη ζωή τους", χωρίς να τον "τσιμπήσει" ο Εισαγγελέας για τη βάναυση προσβολή της Δικαιοσύνης που διάπραττε, αφού εκείνος -καθώς και οι άλλοι που τον συνόδευαν- γνώριζε ότι το δικαστήριο είχε δεχτεί πως κανένας δεν είχε σκοτωθεί στο πολυτεχνείο.
http://sedaridis.blogspot.com/2008_11_01_archive.html


Next previous home

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More