Ας μιλήσουμε λίγο για μελισσούλες. Ξέρετε, γι’ αυτά τα αφοσιωμένα έντομα που πετούν από λουλούδι σε λουλούδι, κι έχουν αναλάβει να λειτουργήσουν καταλυτικά στην φυτική αναπαραγωγή… Και πριν τραλαλήσουμε εντελώς (!!!), όχι, δεν θα μιλήσουμε για sex, αλλά γι’ αυτήν την υπερφυσική τους αίσθηση καθήκοντος, που σχετίζεται με ένα άλλο βασικό ένστικτο: αυτό της αυτοσυντήρησης, και ειδικότερα του ζωτικού χώρου ασφαλείας, ή αν θέλετε, της στέγασης (υπόσχεση: κι όχι μόνο!).
Ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά της κυψέλης είναι ο ασφυκτικός περιορισμός του ζωτικού χώρου των μελισσών, γεγονός που συμβάλει δραστικά στην δημιουργία “παρωπίδων”. Οι τελευταίες, δυστυχώς, κρίνονται απαραίτητες όταν ένας διαχειριστής (βασίλισσα) θέλει να προσηλώσει την προσοχή κάθε μονάδας (μέλισσα) ξεχωριστά σε ένα συγκεκριμένο και περιορισμένο έργο, ενώ ταυτόχρονα απευθύνεται σε ολόκληρο τον πληθυσμό.
Βλέπετε, η συνολική εικόνα έχει την δύναμη να αλλάζει την οπτική εστίαση απ’ τα μικρά στα μεγάλα, τα οποία και έλκουν οτιδήποτε το συνειδητό. Γι’ αυτό το λόγο, ο διαχειριστής μετατρέπει τα δικά του πολύ μικρά, σε δικά σου πολύ μεγάλα! Τι, δεν είσαι μέλισσα εσύ; Χμμ… ναι, σωστά. Είσαι όντως πολύ μεγαλύτερος. Και πολύ εξυπνότερος, σίγουρα. Δεν θα σου αρκούσε τόσο μικρός ζωτικός χώρος. Εντάξει, δεν χρειάζεται να απολογείσαι. Η κίνηση της πόλης είναι αφόρητη, όποτε σε διευκολύνει ένα μικρό και οικονομικό αυτοκίνητο. Στο οποίο περνάς δύο ώρες τη μέρα… Και ο επαγγελματικός ανταγωνισμός σε μία φθίνουσα ως και στραγγαλισμένη αγορά δεν επιτρέπει μεγάλα ενοίκια, όποτε και μεγάλο γραφείο, στο οποίο περνάς δέκα ώρες τη μέρα… Και για τις τιμές των ακινήτων, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Φούσκα που δε λέει να σκάσει! Σίγουρα παιδεύτηκες να βρεις σπίτι που να ταιριάζει στον προϋπολογισμό σου, και να σου εξασφαλίζει έστω και λίγο προσωπικό χώρο, τουλάχιστον μέχρι να καταλήξει παιδικό δωμάτιο… Και δεν είναι καν εξάγωνο, όπως είναι μία κυψέλη… Κι ας βρίσκεται στην Κυψέλη!!
Νομίζω μπήκατε στο νόημα. Ο εξωτερικός ζωτικός χώρος είναι άμεσα κι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον εσωτερικό νοητικό χώρο. Η φαντασία περιορίζεται αισθητά όταν τα μάτια συναντούν συνεχώς κοντινά εμπόδια, και η λογική αρχίζει να λειτουργεί περιοριστικά όταν το κορμί αισθάνεται ασφυκτικά κοντά του τα επιτρεπτά όρια ελεύθερης κίνησης. Όριο στο όνειρο, στη θέληση, στην πίστη στο απίθανο, στη δημιουργικότητα, στην ελευθερία, στη ζωή… Και μην κοιτάς αλλού, κοίτα μόνο τη δουλειά σου!
Σε άλλες χώρες, οι συνάνθρωποί μας έχουν εδώ και χρόνια στραφεί σε μία λύση που δεν αύξησε μόνο το ζωτικό τους χώρο, αλλά διαμόρφωσε και την ίδια την πόλη με πιο ανθρώπινους όρους. Το υποπολλαπλάσιο κόστος κατασκευής των ξύλινων σπιτιών τους επέτρεψε να λειτουργούν καθημερινά σε αρκετά μεγαλύτερο χώρο, γεγονός που επηρέασε και την ίδια την αίσθηση του “φυσιολογικού” όσον αφορά τον διαθέσιμο χώρο ανά άτομο. Κάνοντας μία μικρή έρευνα, διαπίστωσα ότι τα οικήματα από ξύλο, ειδικά με τη χρήση των σύγχρονων τεχνικών κατασκευής, είναι σαφώς οικονομικότερα απ’ τα παραδοσιακά μας κτιστά, αλλά και πιο ασφαλή, όσον αφορά αντισεισμικότητα και πυρκαγιά (ναι!). Εξαιρείται το τσουνάμι για τα παραλιακά! Επίσης υπερτερούν σε θερμομόνωση, αερισμό χώρου, αλλά και από πλευράς ζωτικής ενέργειας, όπου το ξύλο θεωρείται ζωντανό υλικό και περισσότερο συμβατό με την ανθρώπινη ενέργεια απ’ το (επιεικώς απαράδεκτο) τσιμέντο. Η δε διάρκεια ζωής του επεξεργασμένου ξύλου, αν συντηρηθεί επαρκώς (ένα πέρασμα εξωτερικά κάθε πέντε με έξι χρόνια) είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ του οπλισμένου σκυροδέματος (το τσιμέντο χάνει τις μηχανικές του ιδιότητες στα ογδόντα περίπου έτη).
Το γιατί δεν “έπιασαν” στη χώρα μας, εξελίχθηκε σε μία σπαζοκεφαλιά που δεν μπορούσα να λύσω για πολύ καιρό. Κάποιος ακαδημαϊκός πολιτικός μηχανικός σε μία διάλεξή του είχε αποδώσει το φαινόμενο στην διαφορετική μας κουλτούρα… Και κάτι δεν μου πήγαινε καλά εδώ. Κουλτούρα, ήθη κι έθιμα, λαογραφία, ιστορίες… Ήταν τότε που μία θολή μακρινή ανάμνηση με φίλησε στο κούτελο σα βαριοπούλα! Βλέπετε, το θέμα της κουλτούρας αφορά επιλογές που δεν γίνονται με τη λογική, ή γίνονται από άλλους για μας ΠΡΙΝ αναπτύξουμε τη λογική…
Μια φορά κι έναν καιρό, λέει, ήταν τρία γουρουνάκια: ο ασπρούλης, ο μαυρούλης κι ο καφετούλης! Για κακή τους τύχη, τα έβαλε στο μάτι ο κακός ο λύκος (ο γνωστός, που φταίει για όλα!) κι έτσι έφτιαξαν από ένα σπίτι για να προστατευτούν. Ο ασπρούλης ξεμπέρδεψε πρώτος, αφού το έφτιαξε από άχυρα. Ο μαυρούλης άργησε λίγο, αφού το έφτιαξε από ξύλο. Και βέβαια, και οι δύο ειρωνεύονταν επί μακρόν τον καφετούλη, ο οποίος έχτιζε με τούβλα και τσιμέντο για πολύ καιρό. Ε, θα θυμάστε πιο απ’ τα τρία άντεξε το δυνατό φύσημα του λύκου! Και ο καφετούλης έγινε το είδωλο της εξυπνάδας και προνοητικότητας σε εκατομμύρια παιδικά ματάκια…
ΥΣ 1: Και καλά, το Mega το καταλαβαίνω, αλλά κι εσύ ρε γιαγιά τόση προπαγάνδα, γαμώ την τύχη μου γαμώ !!!
ΥΣ 2: Όχι, δεν είμαι μέτοχος σε κατασκευαστική ξύλινων σπιτιών. Μόνο λίγο σχιζοφρενής…
ΥΣ 3: Την προέκταση της ασυνείδητης εκπαίδευσης μέσω των παραμυθιών (την περίοδο που δημιουργούνται τα πρώτα και ισχυρότερα νευρωνικά δίκτυα στον εγκέφαλο) την αφήνω στην στριμωγμένη σας φαντασία…
}^{
Λεωνίκης
