Η ΦΥΛΑΚΗ
Πολλές φορές, στέκομε και κοιτάζω την ανθρωπότητα που μοιάζει σαν ένα κατάδικο που έχει αποφασίσει να διαμένει για το υπόλοιπο του βίου του, σε εκείνο το σκοτεινό κελί της νοητικής του φυλακής, που καταδίκασε η ίδια τον εαυτό της. Άλλοτε πάλι, μπορώ να διακρίνω εκείνον το φρουρό της φυλακής , που κοροϊδεύοντας τους ανήμπορους πια να δραπετεύσουν κατάδικους , τους πετάει τα κλειδιά εμπρός στα πόδια και εκείνοι αδιάφορα προσπερνούν. Βλέπετε ο καιρός πέρασε και έμαθαν να ζουν μέσα στο υγρό κελί τους ,αδιαφορώντας για το παραέξω.
Όμως, ανάμεσά τους υπάρχουν και εκείνοι που στο νου τους ,έχουν τον ορίζοντα πέρα από τα τοίχοι! Είναι αυτοί, που κατανόησαν ότι τα κάγκελα δεν είναι τίποτα περισσότερο από τρόπο που δρας και σκέπτεσαι. Από την άλλη ίσως, καταλάβανε πώς η ίδια η πραγματικότητα είναι γεμάτη με επιλογές και λύσεις .Tελικά, εκείνη η λίμα που θα ροκάνιζε τα κάγκελα του κελιού τους , να ήταν απλός η διαφορετική αντίληψη των καταστάσεων, γιατί μέσα από αυτόν τον τρόπο, βλέπεις ότι η δημιουργία τελικά σου δίνει άπειρες λύσεις και επιλογές, αλλά μπορεί να σε οδηγήσει σε νέους ορίζοντες και τόπους.
Ναι ξέρω! Ο φρουρός με κοιτάει καχύποπτα. Εκείνος που ετοιμάζετε να το σκάσει , κρυφογελά γιατί αναγνωρίζει όσα λέω, ενώ ο δύσμοιρος κατάδικος αναρωτιέται που να βρίσκονται νέοι ορίζοντες.Μα στην αγκαλιά της αρχαίας μάνας Που όλοι γνωρίζουμε με το όνομα φύση και περιμένουν τον κάθε δραπέτη να τους ανακαλύψει. Άλλωστε αυτές οι γραμμές γράφονται χάριν ενός τέτοιου ορίζοντα ,από κάποιο δραπέτη της πραγματικότητας , που ξεγέλασε τον φρουρό του, κάνοντάς τον να πιστέψει πως αν του πέταγε τα κλειδιά, δεν θα το έσκαγε!!!
Όπως ήδη καταλάβατε, εγώ και οι συνεργάτες μου δραπετεύσαμε από την φυλακή της τσιμεντούπολής μας. Ενώ ο φρουρός μας τα είχε χάσει από τον τρόπο που του το σκάσαμε, οι υπόλοιποι κατάδικοι μας κοίταζαν να χανόμαστε στον ορίζοντα , απορώντας για το πώς αφήναμε το μικρό και βολικό κελί μας.
ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ
Η αλήθεια είναι, ότι όταν ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι δεν είχαμε προορισμό. Ήταν ένα ταξίδι στο πουθενά! Αλλά για εμάς, σημασία είχε ο δρόμος και ότι για ακόμα μια φορά περπατούσαμε στο κορμί της αρχαίας μάνας. Και όπως κάθε μάνα λοιπόν, έτσι και εκείνη φρόντισε να μας δώσει κάτι από αυτή.
Ο λόγος γίνετε, για ένα μικρό σπήλαιο που εδρεύει στην περιοχή της Σαλαμίνας και η είσοδός του βρίσκετε ανάμεσα σε βράχους και γι’ αυτό το λόγω ονομάζετε και βραχότρυπα. Η πρόσβαση σε αυτό γίνετε σκαρφαλώνοντας ή κολυμπώντας .Έχει βάθος περίπου 2,5 m (μέτρα) και σε ορισμένα σημεία των τοιχωμάτων, έχει αρχίσει να δημιουργείτε Ελικτιτής.
Δεν έχει κάποια ιστορική αξία, αλλά αποτελεί έναν από τους θησαυρούς της φύσης, που ο επισκέπτης μπορεί να απομονωθεί και να ακούει μόνο τους ήχους της φύσης. Εντός του σπήλαιου λοιπόν, βρήκαμε κάποια κλαδάκια, πιθανόν από κάποιον που ήταν κάποτε εκεί και ήθελε να ανάψει φωτιά.Όμως εκείνο που πραγματικά θαυμάσαμε ήταν ένα μικρό πευκάκι, που αποφάσισε να φυτρώσει, ανάμεσα στον βραχώδη γκρεμό. Βλέπετε ακόμα και αν οι άνθρωποι πάψουν να υπάρχουν η παλιά μάνα θα συνεχίσει να γεννά.
http://enterstardepths.blogspot.com/201 ... -post.html
