Η βραβευμένη δημοσιογράφος μιλά στο ikypros
Αθηνά Κρικέλη: Οι εγκλωβισμένοι έχουν καταχωνιαστεί στις διαπραγματεύσεις...
Έπρεπε να είναι σύμβολο γενναιότητας και περηφάνειας
Αθηνά Κρικέλη: Οι εγκλωβισμένοι έχουν καταχωνιαστεί στις διαπραγματεύσεις...
Έπρεπε να είναι σύμβολο γενναιότητας και περηφάνειας
>> Συνέντευξη στον Κωστή Διογένους
••► ''Θα συνεχίσω να προβάλλω όπου και όπως μπορώ την δική μου κατάθεση για τους εγκλωβισμένους.''
••► "Δεν κάναμε τα ντοκιμαντέρ για να "βγάλουμε" χρήματα από την Κύπρο."
••► "Όταν η Αμερική αποφασίσει , θα δοθεί και λύση.'' ••► ''Όταν βραβεύτηκαν οι "Εγκλωβισμένοι" από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ στο εξωτερικό δεν λάβαμε ούτε μία επιστολή από την Κυπριακή Κυβέρνηση.''
••► ''Tο μόνο που θα ενώσει άμεσα και δραστικά τους Ελληνες όταν το απαιτήσει η πατρίδα είναι το διαδίκτυο.'' ••► ''Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι που επιλέχθηκε η ραδιοφωνική μου εκπομπή "Τα δικά μας" ως η πιο αντιπροσωπευτική ελληνική εκπομπή στην Αμερική, από το Μουσείο Ραδιοφώνου και Τηλεόρασης της χώρας.''
Η βράβευση του ντοκιμαντέρ της Αθηνάς Κρικέλη ''Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο'' ως του καλύτερου πολιτικού ντοκιμαντέρ του 2011 στην Αμερική και στον κόσμο (!) μας ξάφνιασε ευχάριστα. Όχι μόνο γιατί αποτελεί ύψιστη τιμή και αναγνώριση του έργου της δημιουργού (κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά) αλλά και γιατί η βράβευση αυτή επανέφερε στην επιφάνεια μια ξεχασμένη πληγή: Τους εγκλωβισμένους. Ένα πρόβλημα που βρίσκεται εγκλωβισμένο στην πολιτική μας καθημερινότητα για 38 σχεδόν χρόνια. Η Αθηνά Κρικέλη και η ομάδα της κατάφεραν να παρουσιάσουν με δυνατό τρόπο ανά το παγκόσμιο μια ομάδα ανθρώπων που με μόνη δύναμη την ψυχή τους κρατάνε ακόμα την σημαία της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς και του ελληνισμού στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Θεσσαλονικιά Αθηνά Κρικέλη που διαπρέπει στην Αμερική με την εταιρεία της Ellopia Media Group, χαρακτηρίζει το βραβευμένο ντοκιμαντέρ της ως "μια πρόκληση ανθρωπιάς που την έκανε πιο ταπεινή". Δηλώνει εντυπωσιασμένη από τους εγκλωβισμένους αλλά και από τους Κύπριους γενικά. Ευελπιστεί ότι το ντοκιμαντέρ αυτό θα αποτελέσει τη μαγιά για να ασχοληθούν με το θέμα της Κύπρου και άτομα που έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα στο χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Ευελπιστεί ότι ''Ίσως ο Πολιτισμός να καταφέρει περισσότερα από αυτά που κατάφερε η διπλωματία μέχρι σήμερα'' και απαντά αφοπλιστικά στην ερώτηση μας τι πήρε μαζί της όταν έφυγε από την Κύπρο.
- Τι ακριβώς προβάλλει το ντοκιμαντέρ ''Οι εγκλωβισμένοι στην Κύπρο;''
Πρόκειται για ένα οδοιπορικό στο Ριζοκάρπασο και στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Πλησιάσαμε με τον εικονολήπτη μας με προσοχή και σεβασμό στους κατοίκους, προσπαθώντας μέσα από αυτή την επαφή να μεταφέρουμε αυτά που δεν μπορούν να πουν με λόγια. Περπατήσαμε στο Ριζοκάρπασο μιλήσαμε με ανθρώπους "σκοτεινιασμένους". Μας μιλούσαν για την ζωή τους ως εγκλωβισμένοι, και τα μάτια τους μας έλεγαν άλλα... Οι αστυνομικοί και στρατιωτικοί που μας συνόδευαν, "διακριτικά" έκαναν πολύ σαφή την παρουσία τους.
- Πόσο σημαντική είναι η διάκριση που πέτυχε ως το Καλύτερο Πολιτικό Ντοκιμαντέρ των ΗΠΑ για το 2011;
Κοιτάξτε η διάκριση δόθηκε από το Διεθνές Φεστιβάλ New York International Film Festival ως το καλύτερο πολιτικό ντοκιμαντέρ του 2011 στην Αμερική και τον κόσμο. Σκεφτείτε πως "Οι εγκλωβισμένοι" είναι μια παραγωγή του 2000 χωρίς εφέ και υψηλής ανάλυσης(high Definition) πιστότητα, παρόλα αυτά η θεματολογία άγγιξε τους ανθρώπους της τέχνης. Ευελπιστώ να είναι η μαγιά για να ασχοληθούν και άλλοι με το θέμα της Κύπρου, που έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα στον χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Ισως ο πολιτισμός να καταφέρει περισσότερα από αυτά που κατάφερε η διπλωματία μέχρι σήμερα.
- Τι σημαίνει για σας αυτή η βράβευση; Πως αντιμετωπίστηκε γενικά;
Είναι δικαίωση γιατί αυτό το ντοκιμαντέρ (από τα 24 που έχω κάνει μέχρι σήμερα) ήταν μια πρόκληση ανθρωπιάς. Νομίζω με έκανε πιο ταπεινή και μού 'δειξε τον δρόμο - αν θέλετε - για το πως να αντιμετωπίζω και συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους που δέχονται να μιλήσουν μαζί μου στα διάφορα ταξίδια μου στον κόσμο. Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό που έγινε κατά την διάρκεια των γυρισμάτων εκεί. Ο εικονολήπτης ήταν κάπως απομακρυσμένος με γυρισμένη πλάτη σε εμένα κάνοντας γενικά πλάνα. Μια γιαγιά μου 'πιασε τα χέρια και κλαίγοντας μου έλεγε για τις άσχημες συνθήκες που ζούσαν εκεί... το μικρόφωνο που φορούσα ήταν ανοιχτό και κατέγραφε τα πάντα! Οταν επέστρεψα το βράδυ στην ελεύθερη Λευκωσία ελέγχοντας το υλικό της ημέρας , συνειδητοποίησα πως είχα στα χέρια μια συγκλονιστική μαρτυρία. Είχα δύο επιλογές. Η πρώτη να συμπεριλάβω την μαρτυρία στο ντοκιμαντέρ για να το κάνω πιο "αποκλειστικό και συνταρακτικό" με κίνδυνο όμως να υπάρχουν αντίποινα στους εγκλωβισμένους Επέλεξα την δεύτερη....
- Πότε γυρίστηκε και υπό ποιες συνθήκες; Συναντήσατε δυσκολίες κατά τα γυρίσματα;
Τα γυρίσματα έγιναν το 2000. Είχα ενημερώσει την επιτροπή (Committee to protect journalists) τα Ηνωμένα Εθνη την Κυπριακή Κυβέρνηση και το γραφείο τύπου στα Κατεχόμενα. Εμεινα στην Κύπρο περίπου ένα μήνα ενώ μπαινοέβγαινα καθημερινά στα κατεχόμενα για τις ανάγκες των δύο ντοκιμαντέρ που πραγματοποιήθηκαν εκείνη την εποχή - (Εγκλωβισμένοι και Χωρισμένοι στα δύο με πράσινο). Είχαμε δυσκολίες στα γυρίσματα διότι την πρώτη ημέρα διασχίζοντας την πράσινη γραμμή, μου ανακοίνωσαν πως εγώ μπορώ να μπω αλλά ο εικονολήπτης μου (Εγγλέζος με αντίστοιχο διαβατήριο) δεν μπορούσε, και πως θα μου παραχωρήσουν αυτοί κάποιον δικό τους....
Ακολούθησε μια σκηνή πολύ περίεργη, όπου εγώ πηγαινοέρχομαι μεταφέροντας τα της παραγωγής, ενώ ελληνοκύπριοι, τουρκοκύπριοι και στρατιώτες του ΟΗΕ, με παρακολουθούν χωρίς να μπορεί κανείς να με βοηθήσει. Το απόλυτο του παραλόγου... Ελεγα μέσα μου θυμάμαι "αν τώρα σκοντάψω, και να πέσω, δεν θα μπορεί κανείς να έρθεi και ας με βλέπουνε. Θα πρέπει αρχικά να ειδοποιηθεί ο ΟΗΕ για να δώσει άδεια στην μιά ή άλλη πλευρά να μου φέρουν ...οινόπνευμα! Τραγικό... Καθόλη την διάρκεια των γυρισμάτων υπήρχε εκπρόσωπος που ταξίδευε μαζί μας στο αυτοκίνητο - ιδιαίτερα ευγενική θα έλεγα - ο εικονολήπτης ο οποίος ήταν Τούρκος χωρίς γνώση της αγγλικής, μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει πως συννενοηθήκαμε για τις λήψεις... Μαζί μας ήταν και ένα αυτοκίνητο περίεργο που μας συνόδευε, αλλά δεν μας ενόχλησαν
- Ποια είναι η δική σας άποψη για το θέμα των εγκλωβισμένων αλλά και για το Κυπριακό ευρύτερα;
Κάλυψα για πάρα πολλά χρόνια την πορεία του Κυπριακού στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Δυστυχώς δεν έγκειται στην Κύπρο να αλλάξει καταστάσεις και δεδομένα. Είναι μια φολκλορική κατάσταση - τουλάχιστον όμως οι Κυπριακές κυβερνήσεις έχουν κρατήσει μια αξιοπρεπή και συγκροτημένη τακτική στο εθνικό της θέμα (σε αντίθεση δυστυχώς με την Ελλάδα). Αν κοιτάξω τις ανταποκρίσεις και τα ρεπορτάζ για τις συνομιλίες του Κυπριακού στον ΟΗΕ το 1992, και καλύψω ημερομηνίες και ονόματα, θα μπορούσε να είναι ανταπόκριση του σήμερα...
Οσο για τους εγκλωβισμένους, τους "ελεύθερους πολιορκημένους" όπως τους περιγράφω στο ντοκιμαντέρ, θα έπρεπε να αποτελούν σύμβολο γενναιότητας και περηφάνειας. Αντ' αυτού έχουν "καταχωνιαστεί" στις διαπραγματεύσεις...
Εγώ έχω σκοπό να συνεχίσω να προβάλω όπου και όπως μπορώ την δική μου κατάθεση αυτών των ανθρώπων.
- Ποια είναι η σχέση σας με την Κύπρο;
Την θεωρώ κομμάτι της Ελλάδας μου! Εκεί έχω γνωρίσει τους μεγαλύτερους και πιο παθιασμένους Έλληνες. Εχουμε συνεργαστεί στην Αμερική με τους Εφέδρους Καταδρομείς της Κύπρου όπου διοργανώσαμε συναυλία, και τα έσοδα της δόθηκαν εξ ολοκλήρου με επιταγή και μέσω του Ερυθρού Σταυρού, στα εγκλωβισμένα παιδιά για τις σχολικές τους ανάγκες. Με φιλοξένησαν ώς αδελφή τους στην Κύπρο και μου έμαθαν να αγαπώ το νησί τους μέσα από τα μάτια τους.
Από πλευράς κυβερνητικής όμως δεν υπήρξε ποτέ υποστήριξη - χωρίς αυτό βέβαια να αλλάξει την πορεία μου (το 2003 όταν βραβεύτηκαν οι "Εγκλωβισμένοι" από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο ως το καλύτερο ντοκιμαντέρ στο εξωτερικό δεν λάβαμε ούτε μία επιστολή από την Κυπριακή Κυβέρνηση) Να σημειώσω πως δεν είχαμε καμία οικονομική υποστήριξη για την πραγματοποίηση των 3 συνολικά ντοκμαντέρ της Κύπρου τα οποία προβλήθηκαν σε 3 αμερικάνικα κανάλια. ("Εγκλωβισμένοι", "Χωρισμένοι στα δύο με πράσινο" και "Φυλακισμένα μνήματα")
Δεν κάναμε τα ντοκιμαντέρ για να "βγάλουμε" χρήματα από την Κύπρο. Οταν αυτά βραβεύτηκαν θυμάμαι πως στείλαμε και εμείς ως ομογενειακό μέσο ενημέρωσης (Ellopia TV USA) αίτηση να μας συμπεριλάβει η κυπριακή κυβέρνηση στο οικονομικό πακέτο υποστήριξης ΜΜΕ της Ομογένειας που προβάλλει το κυπριακό. Η απάντηση ήταν αποστομωτική! "Δεν είμαι Κύπρια άρα δεν δικαιούμαι υποστήριξη"
- Παρακολουθείτε τις εξελίξεις γύρω από το Κυπριακό; Πως τις κρίνετε;
Οι εξελίξεις στο Κυπριακό είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τις εξωτερικές πολιτικές ανάγκες των ΗΠΑ. Οταν η Αμερική αποφασίσει , θα δοθεί και λύση.
- Συμφωνείτε ότι το Κυπριακό είναι πια ένα ξεχασμένο πρόβλημα; Πώς το ζείτε εσείς στην Νέα Υόρκη;
Κοιτάξτε γενικότερα η αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων από τους Ελληνες και Ελληνοκύπριους του εξωτερικού είναι διαφορετική. Οσο υπάρχουν Έλληνες και Κύπριοι θα υπάρχει και φωνή αντίστασης για το κυπριακό όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η ανάγκη για δικαίωση και λύση δεν συμβαδίζει με τις διπλωματικές τάσεις. Η οργανωμένη Ομογένεια (βλέπε ΠΣΕΚΑ , ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ κα) κάνουν συστηματική και ουσιώδη δουλειά.
- Που μπορεί να δει κάποιος το ντοκιμαντέρ; Υπάρχει αναρτημένο στο διαδίκτυο;
Ακόμα δεν έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο, υπάρχει ένα τρίλεπτο τρέιλερ στο www.youtube/ellopia.
- Είστε η δημιουργός της πρώτης διαδικτυακής ελληνοαμερικανικής τηλεόρασης και της εταιρείας Ellopia Media Group. Τι αποκομίσατε από αυτές σας τις ενασχολήσεις;
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ τυχερή να έχω κοντά μου αξιόλογους συνεργάτες που ήταν καταξιωμένοι στον χώρο τους. Ετσι από το 2000, ο Γιώργος ο Τσουλούπας, ο Κωνσταντίνος ο Δελιγιάννης, ο Φώτης Παπαδάτης, ο Κώστας Κρικέλης, ο Δημήτρης Ζησόπουλος, η Μαρία Πέτρου ο Λευτέρης Πισσαλίδης βλέπαν και βλέπουν πολύ μπροστά δίνοντας μου σωστές κατευθύνσεις. Εγώ απλά ώς καλή μαθήτρια κάθομαι στο θρανίο και εκπαιδεύομαι συνεχώς. Οταν ξεκινήσαμε την διαδικτυακή τηλεόραση στην Αμερική , παράλληλα με την παρουσία μας σε 3 αμερικανικά κανάλια (ΜΜΝ, WNYE, QPTV) εκπέμπαμε και μέσω διαδικτύου. Νομίζω αυτό μας βοήθησε να αντιληφθούμε την σημαντικότητα του Ιντερνετ και το πόσο γρήγορα όλες οι "εκπομπές" θα προσανατολίζονταν στην ondemand διαδικτυακή τηλεόραση. Οσο για την Ellopia Media Group τι να πώ! Είναι το μωρό μου ένα πείραμα αν θέλετε που πέτυχε. Παντρέψαμε απόψεις και ικανότητες ελλήνων, ελληνοαμερικάνων και αμερικάνων με έναν κοινό παρανομαστή: την προβολή και διαιώνιση του Ελληνικού και Κυπριακού πολιτισμού. Επιδιώξαμε και πετύχαμε να κατέχουμε μια πολύ σοβαρή και σημαντική θέση στον χώρο της τηλεοπτικής παραγωγής και του ντοκυμαντέρ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
- Μπορεί το διαδίκτυο να ενώσει τους απανταχού Έλληνες; - Εάν κρίνετε ότι είναι χρήσιμο να συμβεί κάτι τέτοιο.
Είναι η μόνη μας ελπίδα. Νομίζω ότι είναι ένα γερό χαστούκι και στους μεγάλους καναλανθρώπους της Ελλάδας και του κόσμου, που θεωρούσαν πως ελέγχαν το σύμπαν. Σήμερα ο λαός είναι το σύμπαν, και η αμεσότητα που παρέχει το διαδίκτυο. Ναι θεωρώ πως το μόνο που θα ενώσει άμεσα και δραστικά τους Ελληνες όταν το απαιτήσει η πατρίδα είναι το διαδίκτυο.
- Δεν είναι η πρώτη φορά που βραβεύονται ντοκιμαντέρ σας. Πόσο σημαντικά είναι για σας τα βραβεία που έχετε πάρει; Βοηθούν σε κάτι τελικά;
Κοιτάξτε το σίγουρο είναι πως δεν γίνομαι πλούσια. Η μητέρα μου κάποια στιγμή που επικοινώνησα μαζί της για να της γνωστοποιήσω την βράβευσή μου με Telly Award USA, με ρώτησε χαριτολογόντας "κορίτσι μου με το βραβείο θα πληρώσεις το ρεύμα στο τέλος του μήνα;". Είναι απλά μια δικαίωση για την δουλειά μας που συνήθως στηρίζεται στην προσωπική εθελοντική εργασία ταλαντούχων ανθρώπων που αγαπούν και αυτό που κάνουν και την πατρίδα τους. Ειναι δικαίωση γιατί ακόμα κι άν η Ελλάδα η η Κύπρος συνεχίζουν να καταναλώνονται κυρίως σε ειδήσεις σαπουνόπερας, σκορπώντας χρήματα ασυστώλως, εμείς και καταφέρνουμε να επιβιώσουμε χωρίς επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις αλλά και σαρώνουμε τα βραβεία σε δύσκολες αγορές όπως η αμερικανική και η παγκόσμια.
- Πως βιώνετε το γεγονός ότι είστε η μόνη ελληνίδα που ψηφίζει στα ΕΜΜΥΣ;
Στην Ελλάδα σε ρωτούν "τίνος παιδί είσαι εσύ" και αναλόγως δρούν και αξιολογούν. Στην Αμερική αν έχεις κάτι να δείξεις, αξιοκρατικά σε ανταμείβουν. Νιώθω πολύ όμορφα. Για αυτό όμως που καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι (αλήθεια το λέω) είναι το ότι επιλέχθηκε η ραδιοφωνική μου εκπομπή "Τα δικά μας" ως η πιο αντιπροσωπευτική ελληνική εκπομπή στην Αμερική, από το Μουσείο Ραδιοφώνου και Τηλεόρασης της χώρας. ( Σαν Φραντζίσκο και Νέα Υόρκη). Ετσι από το 2005 "εκτίθεμαι" στο μουσείο. Και η εκπομπή που επέλεξα να τους δώσω; Αφιέρωμα στην Αλωση της Κωνσταντινούπολης
- Εργάζεστε σε κάποιο νέο ντοκιμαντέρ;
Ναι αυτή την στιγμή είμαστε στο μοντάζ ενός ντοκιμαντέρ που γυρίσαμε στον Βόρειο Πόλο τον Φεβρουάριο ενώ ετοιμάζομαι για ένα ταξίδι στην Αφρική στα τέλη Φεβρουαρίου όπου θα ξεκινήσουμε από την Μπουτσουάνα μέχρι την Μαδαγασκάρη.
- Τι πήρατε μαζί σας φεύγοντας από την Κύπρο;
Δεν έφυγα ποτέ...
ΔΕΙΤΕ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Στην κατεχόμενη Κερύνεια με φόντο το λιμανάκι.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
